ما فاطميان اهل خرابات بهشتيم
خاكيم ولى خاك نجف روضه سرشتيم
گاهى شجر طيّبه گاهى شجر طور
گه اهل بهشتيم و گهى باغ بهشتيم
ما مزرعه گريه شبهاى علىايم
او آب به ما داد و كنون حاصل كشتيم
در عمر كم خويش فقط اشك فشانديم
يعنى كه در اين باديه جز نور نكشتيم
برما حرجى نيست اگر باده كشيديم
آن را كه در اين مدرسه گفتند نوشتيم